Ακολουθεί η ομιλία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου κατά το Πατριαρχικό Συλλείτουργο με τον Πατριάρχη Αντιοχείας στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.
Μακαριώτατε καί τιμιώτατε Ἀδελφέ ἐν Χριστῷ Πατριάρχα Ἀντιοχείας κύριε Ἰωάννη,
Ὄρθρου βαθέος, Μακαριώτατε, ὡς αἱ Μυροφόροι κατά τήν μίαν ἐκείνην τῶν Σαββάτων, ἐξαρχούσης Μαριάμ τῆς τοῦ Κυρίου Μητρός, προσήλθετε καί Ὑμεῖς μετά μύρων καί δακρύων εἰς τόν ἐνταῦθα Τάφον τῆς Ἀναστάσεως "ἵνα ἀλείψωμεν ἀπό κοινοῦ τόν Ἰησοῦν" ἐν τοῖς Μυστηρίοις τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τῆς ζωῆς.
Καί αἱ Μυρoφόροι εἶδον κενόν τό μνημεῖον καί ἄγγελον λαμπροφόρον φάσκοντα καί λέγοντα "τί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν;" διότι ὁ ζῶν Θεός, ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας, δέν εὑρίσκεται μετά τῶν νεκρῶν, δέν εἶναι ἰδεολογία καί ἰδεοληψία, ἀλλά ζῶν καί ζωοποιῶν τούς νεκρούς.
Καί οἱ μαρτυροῦντες περί Αὐτοῦ, ὁμιλοῦμεν "ἀπό θέας". Καί μαρτυροῦμεν καί κηρύττομεν καί ὁμολογοῦμεν, κατά τόν λόγον Αὐτοῦ: "μή φοβοῦ· ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν, καί ἐγενόμην νεκρός, καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, καί ἔχω τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ᾅδου" (Ἀποκ. α΄, 17-19).
Ἀληθῶς, "Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν" (Ἰωάν. δ΄ 24-25), ὡς λέγει ὁ Κύριος ὁμιλῶν πρός τήν Σαμαρείτιδα ἐν τῷ φρέατι τοῦ Ἰακώβ, καί τό αὐτό ὁμολογοῦμεν καί ἡμεῖς ἀπό θ έ α ς πραγματικῆς τῆς ἐκβάσεως τῶν γεγονότων.
Συγκεκριμένως, ὁ πιστεύων ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ, ἀπό καρδίας, εἶναι ἐργάτης ἀληθινός, ἐνῷ ὁ πιστεύων μόνον λεκτικῶς καί ὄχι ἀπό καρδίας εἶναι κ ε ν ό ς κατά τά ἔργα: "ἐγγίζει μοι ὁ λαός οὗτος, τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσίν με, ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾿ ἐμοῦ" (Ἠσ. κθ΄,13).
Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀναγινωσκομένη καί βιουμένη ἐντός τοῦ γενικωτέρου εὐφροσύνου κλίματος τῆς ἀναστασίμου περιόδου, μαρτυρεῖ περιτράνως τήν ἀνεκδιήγητον σ υ γ κ α τ ά β α σ ι ν τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου, ὁ Ὁποῖος "θέλων ἐκοπίασε" καί ἐζήτησεν "ὕδωρ πιεῖν".
Ὁ κτίστης καί δημιουργός τοῦ σύμπαντος κόσμου, ὁ "νέφεσι καλύπτων τήν γῆν", ζ η τ ε ῖ ὕδωρ, "ὁ πηγάς καί λίμνας ὑδάτων ἐκχέων" καί "ἐν ὕδασι τήν γῆν κρεμάσας", ἐκ μιᾶς γυναικός. Ἐν τῇ πραγματικότητι ὅμως δέν ζητεῖ τό αἰσθητόν ὕδωρ, ἀλλά τήν ψυχικήν σωτηρίαν, ζητεῖ "τοῦ ποτίσασθαι ὕδωρ ζωῆς, τήν φλεγομένην ἐν τοῖς ἀτοπήμασι δεινῶς" γυναῖκα, τόν ἄνθρωπον κάθε ἐποχῆς, ὡς μόνος εὔσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος.
Καί γίνεται ὁ Κύριος καί διά τήν Σαμαρείτιδα καί διά πάντα πιστόν "πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον" (Ἰωάν. δ΄,14).
Πηγή ὕδατος ζῶντος ἀληθῶς εἶναι τό σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ, παρατεινομένου εἰς τούς αἰῶνας, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Εἷς Ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός, ἐξ ἑνός· καί Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἐξ ἑτέρου· συνταυτιζόμεναι Χριστός Κύριος καί Ἐκκλησία, διάκονος τοῦ ἀνθρώπου, ἀπολύτως. Ὅπου ὁ Χριστός ἐκεῖ καί ἡ Ἐκκλησία. Καί ὅπου ἡ Ἐκκλησία ἐκεῖ καί ὁ Χριστός.
Τοιουτοτρόπως, διά πάντας ἡμᾶς, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἡ Ἁγιωτάτη καθ᾿ Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, πρεσβυγενής Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας, ἀλλά καί πᾶσα κατά τόπον κανονική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἶναι ἡ προσωπική π η γ ή, τό προσωπικόν φ ρ έ α ρ, ὅπου ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἄνευ ἀμφιβολίας καί δισταγμοῦ προσφέρει ἑκάστῳ ὕδωρ ἁλλόμενον εἰς ζωήν αἰώνιον, ἀρκεῖ νά προσέλθωμεν πρός Αὐτόν προσευχητικῶς "ψυχαῖς καθαραῖς καί ἀρρυπώτοις χείλεσιν", ὡς "μή ἀνθρώποις διαλεγόμενοι καί λαθεῖν σπουδάζοντες", ἀλλά "τῷ ρήματι Κυρίου ἐκπλαγέντες".
Μακαριώτατε,
Ἡ συνεορταζομένη σήμερον μ ν ή μ η τῶν μεταξύ τοῦ νέφους τῶν Ἁγίων συγκατηριθμημένων καί τιμωμένων Ἀρχιεπισκόπων καί Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, καθ᾿ ἥν ἐτελέσαμεν τό μυστήριον τῶν Μυστηρίων ἐν συνιερουργίᾳ μετά τῆς Ὑμετέρας προσφιλοῦς καί τιμίας Μακαριότητος, Ἀδελφέ Πατριάρχα κύριε Ἰωάννη, ἐπικαλούμενοι τήν μεσιτείαν καί τῶν Ἁγίων προκατόχων Αὐτῆς ἐν τῷ μαρτυρικῷ Θρόνῳ τῆς Ἀντιοχείας, ὑπομιμνήσκει ἡμῖν τό χ ρ έ ο ς καί τήν ἀ ν ά γ κ η ν τοῦ παραδειγματισμοῦ τοῦ ἡρωϊκοῦ καί μαρτυρικοῦ φρονήματος καί τῆς θ έ α ς τῆς ζώσης πίστεως τῶν Ἁγίων: νά ἀκολουθήσωμεν, δηλαδή, καί σήμερον, παρά τάς νομιζομένας ἤ προβαλλομένας ὑπό τῶν πολλῶν ἀντιξοότητας τῶν καιρῶν καί τῆς μεταβολῆς τῶν συνθηκῶν, τό φωτεινόν δ ε ῖ γ μ α τῶν Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας· τῶν Ἱερομαρτύρων, ὡς Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος· τῶν Ὁμολογητῶν, ὡς ὁ Γερμανός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως· τῶν Ἐγκρατευτῶν, ὡς ὁ Ἰωάννης ὁ Νηστευτής· τῶν μεγάλων Διδασκάλων τῆς Πίστεως καί πολεμίων τῶν αἱρέσεων, ὡς ὁ κλεινός Ἰωάννης, ὁ τήν γλῶτταν χρυσορρήμων, τό κοινόν κλέος τῶν δύο ἀδελφῶν ἡμῶν Ἐκκλησιῶν, καί Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις, τοῖς καλῶς ἀθλήσασι καί στεφανωθεῖσιν.
Ἐφαρμόζοντες, ὄχι μόνον τό δ ε ῖ γ μ α, ἀλλά ἀσφαλῶς τό π α ρ άδ ε ι γ μ α αὐτῶν, τότε μόνον ἑλκύομεν τό Ἔλεος, τήν Χάριν καί τήν συμμαχίαν τοῦ Θεοῦ καί γινόμεθα "θυσία δεκτή, εὐπρόσδεκτος τῷ Κυρίῳ".
Εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι οἱ Ἅγιοι οὗτοι Πατριάρχαι μεριμνοῦν καί στηρίζουν ἀδιαλείπτως τάς δύο πρεσβυγενεῖς Ἐκκλησίας ἡμῶν, τήν ἐν Κωνσταντινουπόλει καί τήν ἐν Ἀντιοχείᾳ, καί ὅλον τόν θ ε σ μ ό ν αὐτῶν. Διά τοῦτο καί ἀμφότεραι "διῆλθον διά πυρός καί σιδήρου", τοσαύτας δυσχερεῖς συνθήκας καί δοκιμασίας ἀνά τούς αἰῶνας, καί ἰδού ζοῦν, μαρτυροῦν καί παραδειγματίζουν, ὡς ἐμπρέπει καί ὡς ὀφείλομεν οἱ πάντες, "ἐπιγινώσκοντες τό κράτος τοῦ Κυρίου" καί τήν ἡμετέραν ἀνθρωπίνην ἀσθένειαν καί ἀδυναμίαν.
Καί ἀναλογιζόμεθα κατά τάς κρισίμους ἀληθῶς περιστάσεις καί περιπτώσεις, τάς ὁποίας, ἀνεξιχνιάστοις κρίμασι τοῦ Κυρίου, διέρχεται ἡ Ὑμετέρα Ἐκκλησία, Μακαριώτατε Ἅγιε Ἀντιοχείας, τούς λόγους τοῦ πρώτου χειροτονηθέντος ὑπό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἐπισκόπου Ἀντιοχείας, τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου, ὁδηγουμένου αἰχμαλώτου εἰς Ρώμην: "Μνημονεύετε ἐν τῇ προσευχῇ ὑμῶν τῆς ἐν Συρίᾳ Ἐκκλησίας, ἥτις ἀντί ἐμοῦ ποιμένι τῷ Θεῷ χρῆται. Μόνον αὐτήν Ἰησοῦς Χριστός ἐπισκοπήσει καί ἡ ὑμῶν ἀγάπη".
Τήν ἐ π ι σ κ ο π ή ν ταύτην τοῦ Χριστοῦ βεβαίαν ἔχοντες, βιοῦμεν μεγάλην χαράν ἐπί τῇ Ὑμετέρᾳ εἰρηνικῇ ἐπισκέψει καί τῇ σωματικῇ παρουσίᾳ, κομιζούσῃ ἡμῖν τήν μ α ρ τ υ ρ ί α ν τῶν τόπων καί τῶν χώρων τούς ὁποίους ἡγίασαν τά βήματα τῶν Ἀποστόλων· ὅπου ἡ κ λ ῆ σ ι ς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὑπό τοῦ Κυρίου ἐν φωτί ἀπλέτῳ σταυροῦ καί ἀναστάσεως· τῶν τόπων τούς ὁποίους ἐπότισε τό αἷμα τόσων μαρτύρων: τῆς Ἁγίας Δροσίδος, τῶν ἱερομαρτύρων Βαβύλα καί Λουκιανοῦ, τῶν μαρτύρων Σεργίου καί Βάκχου, Ἰουλιανοῦ, Βαρλαάμ, τοῦ νεοφανοῦς Ἡγουμένου Ἰακώβου τῆς Μονῆς Παναγίας Χαματούρα, καί τόσων ἄλλων, γνωστῶν καί ἀνωνύμων· τῶν τόπων τούς ὁποίους κατήρδευσαν οἱ ἀσκητικοί ἱδρῶτες καί τά γενναῖα παλαίσματα τόσων μοναχῶν, μοναζουσῶν καί ὁσίων, ὡς Συμεών ὁ Στυλίτης, ὁ πύρινος στύλος καί ἄφλεκτος οὐρανοδρόμος, ὁ στηρίξας διά τῶν εὐχῶν του τήν οἰκουμένην πᾶσαν.
Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης προσωπικῶς, βαθέως τιμῶντες τήν χριστοειδῆ μορφήν καί τήν προσωπικότητα, τήν ἀνεπιτήδευτον εὐλάβειαν, τήν ἐκκλησιαστι-κότητα τοῦ φρονήματος, τό ἀσκητικόν τοῦ βίου, τό παραδοσιακόν ἦθος καί τό ἔθος, τήν ἐμμονήν εἰς τά πάτρια καί εἰς τόν "κόσμον τῆς ἀσκήσεως", τήν μαθητείαν εἰς τό ἐργαστήριον τῆς ἀρετῆς, τόν Ἁγιώνυμον Ἄθω, τήν εἰλικρίνειαν καί τήν συνέπειαν τῶν λόγων, τῶν ἐνεργειῶν καί τῶν πράξεων τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, ἀλλά κυρίως τήν "ὁμολογίαν ἑνότητος" πρός πάντας, ἀποβλέπομεν πρός Αὐτήν ὡς πολύτιμον ἀδελφόν, φίλον καί συνεργόν εἰς τό ἔργον ἐν τῷ γεωργίῳ Κυρίου.
Διαβεβαιούμεθα δέ Ὑμᾶς, ὅτι εἰς τό ἰδιαιτέρως δυσχερές "ἐν κινδύνοις καί θλίψεσι" Πατριαρχικόν Ὑμῶν λειτούργημα, καί μάλιστα κατά τήν παροῦσαν συγκυρίαν, θά ἔχητε πάντοτε τήν ἐν Κωνσταντινουπόλει παροικοῦσαν Μεγάλην Ἐκκλησίαν συμπορευτήν καί συνοδίτην, ὡς ἄλλωστε καί ἡ μακραίων παράδοσις ἀδελφικῶν σχέσεων, ἀλληλεγγύης καί ἀλληλοϋποστηρίξεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἐπιβάλλει καί παραδειγματίζει.
Ἡ συνάντησις ἡμῶν καί ἡ συνιερουργία ἐν τῇ τελέσει τῆς Θείας Λειτουργίας, "ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας" ἐνισχύει τούς παραδοσιακούς δεσμούς τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, ἀλλά καί ὑπομιμνήσκει ἀμφοτέροις ἡμῖν, ὡς προκαθημένοις Μιᾶς καί Ἑνιαίας Ἐκκλησίας, ἀφ᾿ ἑνός μέν τό χ ρ έ ο ς νά ἀρθῶμεν εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων καί νά διατηρήσωμεν τήν μεταξύ ἡμῶν ἑνότητα ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, διότι ἄνευ ταύτης εἶναι ἀδύνατον νά ἐργασθῇ ὁ Θεός εἰς τόν λαόν μας· ἀφ᾿ ἑτέρου δέ τήν ἀναγκαιότητα τῆς πραγματικῆς θ έ α ς, ὄχι τοῦ κενοῦ μνημείου, ἀλλά τοῦ πάσχοντος καί ταλαιπωρουμένου συνανθρώπου, τοῦ συσχεθέντος τελευταίως "πολλοῖς πειρασμοῖς".
Πληροφορούμενοι καθ᾿ ἡμέραν τά μαρτύρια τῶν θλίψεων καί τῶν πειρασμῶν, τά ὁποῖα διέρχονται οἱ χριστιανοί, ἰδίᾳ ἐν Μέσῃ Ἀνατολῇ, ἐπιτάσσομεν τήν ἱκετήριον δέησιν πρός τόν παντός ἐκ προσώπου πᾶν δάκρυον ἀφῃρηκότα Κύριον, ὅπως συντάμῃ, ὡς μόνος κραταιός καί δυνάμενος, τόν χρόνον τῆς δοκιμασίας καί χαρίσηται ταχέως τήν εἰρήνην εἰς τήν χειμαζομένην μαρτυρικήν Ὑμετέραν πατρίδα.
Ἰδιαιτέρως ἐπί μῆνα καί πλέον ἐν ἐκτενεῖ προσευχῇ μιμνησκόμεθα τῶν δεσμῶν καί τῆς φυλακῆς τοῦ Ὑμετέρου αὐταδέλφου κατά σάρκα καί λίαν καί ἡμῖν ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Χαλεπίου κυρίου Παύλου, τοῦ ὑφισταμένου τόν ἀδόκητον πειρασμόν τῆς αἰχμαλωσίας.
Δεόμεθα ὁλοκαρδίως, ὁ "θανάτῳ τόν θάνατον θανατώσας" Κύριος νά φυλάττῃ τήν αὐτοῦ Ἱερότητα σώαν, ὑγιᾶ καί ἀβλαβῆ ἀπό πάσης ἐπιβουλῆς, ἐλαφρύνῃ τόν ζυγόν αὐτῆς καί ἀποδώσῃ αὐτήν ταχέως ἀσινῆ καί ἀλώβητον εἰς τό ἐναγωνίως προσκαρτεροῦν ποίμνιον αὐτῆς, τό ὁποῖον στερεῖται τοιούτου πνευματικοῦ ποδηγέτου, μέ τοσαύτην πνευματικήν καί κοινωνικήν δραστηριότητα, τοῦ ἀναδείξαντος τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Χαλεπίου εἰς ἀληθῆ πνευματικήν ὄ α σ ι ν ἐν μέσῳ τῆς Συριακῆς ἐρήμου. Αἰτούμεθα παρά τοῦ Κυρίου ἐν προσευχητικῇ δεήσει νά δώσῃ φωτισμόν καί σύνεσιν εἰς τούς κρατοῦντας αὐτόν "ἵνα παύσουν ἀπό τῶν ἀδικιῶν αὐτῶν" τά αὐτά εὐχόμεθα καί διά τόν συναιχμάλωτον αὐτοῦ Μητροπολίτην Ἰωάννην τῆς Εὐροϊακωβιτικῆς Ἐκκλησίας.
Μακαριώτατε καί Ἁγιώτατε Ἀδελφέ Πατριάρχα Ἀντιοχείας κύριε Ἰωάννη,
Προσκαρτεροῦντες τῇ προσευχῇ καί τῇ δεήσει ἐν τῷ Ὑπερώῳ τούτῳ τοῦ Φαναρίου, ὑπέρ τοῦ κόσμου παντός, εὐχόμεθα διαπύρως τῷ Ἀναστάντι Παναγάθῳ Κυρίῳ νά "μή παραδώσῃ ἡμᾶς εἰς τέλος, διά τό Ὄνομά Του, καί μή διασκεδάσῃ τήν διαθήκην Του, καί μή ἀποστήσῃ τό Ἔλεός Του ἀφ᾿ ἡμῶν", ἀλλά τοῦτο μέν νά ἐπισκοπῇ καί νά εὐλογῇ ἀδιαλείπτως τήν κατ᾿ Ἀντιόχειαν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν, τοῦτο δέ νά ἐνισχύῃ τήν Ὑμετέραν Ἀγάπην, ἐν ὑγείᾳ ἀταλαντεύτῳ καί σοφίᾳ Ἁγίου Πνεύματος, διά νά ἀσκῆτε θεοφιλῶς καί θεαρέστως πάντοτε τήν θεοφιλῆ κλῆσιν καί διακονίαν Σας ὑπέρ τοῦ ἁπανταχοῦ ἐν Ἀνατολῇ εὐσεβοῦς ποιμνίου Σας μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης, καί νά καταξιοῦτε ἑαυτόν εἰς αὐτό καί εἰς πάντας ἀνθρώπους ἀληθές σ τ ή ρ ι γ μ α καί κ α τ α φ ύ γ ι ο ν ἐν ἡμέραις θλίψεως καί ἀδικίας.
Εἶναι λυπηρόν νά πληροφούμεθα τάς καταστρεπτικάς συνεπείας τοῦ πολέμου, ὄχι μόνον εἰς τήν Συρίαν, ἀλλά καί ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης καί "ὡς ὕδατα θαλάσσης τά κύματα τοῦ βίου" νά χειμάζουν τήν ἀνθρωπότητα. Πᾶσα ὅμως ἀπόπειρα ἐξευρέσεως δ ι ε ξ ό δ ο υ ἐκ τῆς θλιβερᾶς καταστάσεως τοῦ συγχρόνου κόσμου ἀσφαλῶς δέν θά ἐπιτύχῃ, ἐάν δέν ὑπάρξῃ μ ετ ά ν ο ι α πρός τόν Δημιουργόν καί πρός τό πλάσμα τῶν χειρῶν Του, τόν ἄνθρωπον.
Ὁ πόλεμος, ἡ κρίσις, αἱ κρίσεις, θά διαρκέσουν, ἐφ᾿ ὅσον τό πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων, τῶν "ἐν ὑπεροχῇ ὄντων", τῶν καί κινούντων τά "νήματα τῆς κακίας", παραμένει ἄνευ ἀλλαγῆς, ἄνευ μετανοίας, ἄνευ φωτός, μέχρις ὅτου συνεχίζει "ὀφθαλμός νά μή ἀπέχῃ παντός πονηροῦ βλέμματος, ἡ ἀκοή νά μή εἶναι ἀργοῖς λόγοις ἀνεπίβατος, ἡ δέ γλῶσσα νά μή καθαρεύεται ἀπό ρημάτων ἀπρεπῶν"· μέχρις ὅτου νά "ἁγνισθοῦν τά αἰνοῦντα τό Κύριον χείλη ἡμῶν· αἱ χεῖρες ἡμῶν νά ἀπέχουν τῶν φαύλων πράξεων καί ἐνεργοῦν μόνα τά εὐάρεστα (τῷ Κυρίῳ)· κατασφαλιζόμενα πάντα τά μέλη καί ἡ διάνοια ἡμῶν τῇ Χάριτι".
Καί τότε θά ἴδωμεν, θά ἴδῃ ἡ ἀνθρωπότης, φῶς. Καί φῶς δι᾿ ἡμᾶς εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ῾Οποῖος "Φῶς ἐκ Φωτός ἔλαμψε τῷ κόσμῳ". Καί μόνον πλησίον Αὐτοῦ ὑπάρχει τό φῶς καί ἡ εὐκαρπία. Τά λοιπά, αἱ "προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις" καί ἡ αἰτιολογία "κακῶν πράξεων καί ἐνεργειῶν", μή ἀντεχουσῶν εἰς τό φῶς, εἶναι μόνον ἐκ τοῦ πονηροῦ καί οὐχί ἐκ τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ καί τοῦ "λόγου τῆς ἀληθείας".
Λοιπόν, "ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καί ὁ ρυπαρός ρυπαρευθήτω ἔτι, καί ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. Ἰδού ἔρχομαι ταχύ, καί ὁ μισθός μου μετ᾿ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τό ἔργον ἔσται αὐτοῦ", λέγει καί ἐπαγγέλλεται ὁ μόνος Ἀληθινός (Ἀποκ. κβ΄,11-13), τόν Ὁποῖον παρακαλοῦμεν "νά ἐλευθερώσῃ πάντων καί πασῶν τάς αἰσθήσεις τῆς ἐμπαθοῦς νεκρώσεως, ἡγεμόνα τόν ἔδοθεν λογισμόν ἐπιστάμενος".
Ὁ Ἀναστάς Κύριος ἐξηγόρασεν ἡμᾶς, ὅπως καί τήν ἁμαρτωλόν καί "πάσαις κακίαις" περιελθοῦσαν Σαμαρείτιδα καί τήν μετεποίησεν εἰς Ἁγίαν Φωτεινήν, ἐκ τῆς κατάρας τῆς ἁμαρτίας τῷ τιμίῳ Αὐτοῦ Αἵματι, τοῖς παθήμασιν Αὐτοῦ, τοῖς θείοις Αὐτοῦ λόγοις.
Εἴμεθα εὐγνώμονες εἰς τόν εὐεργέτην καί λυτρωτήν μας. Καί ὀφείλομεν ἐμπράκτως νά τό ἀποδείξωμεν διά τῆς καθαρότητος βίου, ἐν τῇ βεβαιότητι ὅτι Ἐκεῖνος μακροθυμεῖ καί συγχωρεῖ πάντας, ἀρκεῖ νά ἐπιδείξωμεν σ η μ ε ῖ ο ν μετανοίας, "πεζεύσωμεν πέλαγος θεραπείας" καί ἐπανορθώσωμεν ἡμεῖς καί πάντες οἱ ἐπιβουλευόμενοι τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπον.
Εἴθε τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, καθ᾿ ἥν καλούμεθα ἵνα "συγχωρήσωμεν πάντα" ἑαυτοῖς καί ἀλλήλοις, νά λαμπρύνῃ τήν ζωήν, τό φῶς καί τήν καρδίαν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, ἀπαλλάξῃ Αὐτήν τῆς παροδικῆς, πεποίθαμεν, "θρηνώδους κραυγῆς", παράσχῃ "τά σεπτά νάματα" πᾶσι τοῖς "φθόνῳ κακίας" πάσχουσιν συμπολίταις Αὐτῆς, καί καταξιώσῃ τήν κλῆσιν καί τό λειτούργημα Αὐτῆς, μέ ὅσα ἀγαθά, ὅσα ἁγνά, ὅσα δίκαια, ὅσα τίμια, τήν ἀρετήν καί τήν δόξαν οὐ τήν ἐξ ἀνθρώπων, ἀλλά τήν ἐκ τῆς Χάριτος καί τοῦ Ἐλέους Αὐτοῦ. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου